Bohdan Jernajczyk urodził się 9 marca 1890 r. we Wtórku w powiecie ostrowskim, jako Czesława Jernajczyka i Stanisławy z d. Kozłowskiej.
Miał rodzeństwo: Halinę Stefanię, Alfonsa Celestyna, Edmunda i Melanię.
Najprawdopodobniej na początku XX w. rodzina przybyła do Krotoszyna, gdyż Czesław Jernajczyk, ojciec Bohdana był od 1895 r. nauczycielem, a od 1901 r. do 1921 r. kierownikiem Szkoły Powszechnej nr 3 w Krotoszynie na Błoniach, a później od 1921 r. do 1925 r. (do śmierci) kierownikiem Szkoły Powszechnej nr 1 w Krotoszy-nie.
Bohdan Jernajczyk ukończył 9-klasowe gimnazjum klasyczne w Krotoszynie i zdał maturę. Był nauczycielem języków obcych.
Później na rok został powołany do zasadniczej służby wojskowej. W czasie I wojny światowej został powołany do armii niemieckiej jako oficer wojsk łączności. Brał udział w walkach na froncie francuskim. Należał przed, jak i po I wojnie światowej do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Krotoszynie.
W początkowej fazie powstania dowodził rekrutami ostrowskimi, których odesłano do Szczypiorna.
Później objął kontrolę nad pocztą 3 stycznia, jednak 5 stycznia 1919 r. został odwołany, gdyż miał być zbyt szorstki w urzędowaniu i nie umiał dostosować się do polityki pojednawczej wobec Niemiec.
W czasie Powstania Wielkopolskiego był dowódcą II batalionu 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich (70 Pułku Piechoty Wielkopolskiej). Brał udział w walkach pod Krotoszynem, Zdunami i Sulmierzycami.
Dowodził batalionem od 30 grudnia 1918 r. do 31 marca 1920 r. Potem do 31 sierpnia 1920 r. dowodził Komendą Placu Leszno. Między 1 sierpnia 1920 r. a 19 lutym 1921 r. służył w Batalionie Zapasowym 60 Pułku Piechoty Wielkopolskiej, a później do 31 października 1921 służył w batalionie sztabowym 74 Pułku Piechoty.
Między 1 listopada 1921 r. a 14 marca 1923 r. był szefem poboru w Dowództwie Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu, a potem do 1 czerwca 1923 r. w Wielkopolskim Batalionie Szkolnym w Śremie. Do 26 września 1923 r. służył w 57 Pułku Piechoty, a potem do 24 lutego 1924 r. przebywał na urlopie bezpłatnym. W czasie powstania miał stopień podporucznika, na kapitana awansowany został ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. (lok. 718). 19 marca 1939 r. został awansowany do stopnia majora (lok. 11).
W kampanii wrześniowej wziął udział jako kwatermistrz Poznańskiej Brygady Obrony Narodowej. W latach 1945-1950 był kierownikiem oddziału wojskowego Dyrekcji Okręgu Jazdy i Telekomunikacji w Poznaniu. W 1950 r. przeszedł w stan spoczynku w stopniu majora. Pod koniec życia mieszkał w Puszczykowie przy ul. Sobieskiego 8. Niestety nie wiemy kiedy i gdzie zmarł.
CBŚP na Pomorzu zlikwidowało ogromną fabrykę „kryształu”
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?