Pomaszeruje do Indii

Założy plecak, dobre buty i kurtkę. Weźmie kostur do ręki i dzisiaj przekroczy granicę z Ukrainą.
To początek drogi Andrzeja Makowskiego, 60-letniego mieszkańca wsi Płuczki koło Lwówka Śląskiego. Inni w jego wieku odpoczywają na emeryturze. On zaczyna nowe życie. Do tej podróży dojrzewał od dawna. Mało kto wierzył, że mu się uda.

- Najgorsze były wizy, pozwolenia i inne urzędowe sprawy - wspomina podróżnik.
Gdy już to pozałatwiał, reszta poszła szybko. Sprzedał dom, rozdał sprzęty, nic go już nie trzyma. Bo najważniejsza zmiana dokonała się w nim, gdy kilka lat temu związał się z miłośnikami Sathya Sai Baby.
- Zrozumiałem, że dobra materialne nie muszą stać na pierwszym miejscu - opowiada pan Andrzej.
Z Gruszkowa, z obozu wyznawców Sathya Sai Baby, zaczął wyjeżdżać do Indii, aby spotykać się ze swoim mistrzem. Nie znał angielskiego ani hindi, a pojechał bez żadnych obaw. Od razu poczuł się w tym kraju jak u siebie.
- Nie ma stanów pośrednich. Albo człowiek zakochuje się w Indiach bezgranicznie, albo natychmiast chce wracać - wyjaśnia. I dodaje, że nie każdy zniesie brud, szczury, małpy i inne zwierzęta na ulicach, intensywne zapachy.
Makowski odwiedził asramy, czyli miejsca, gdzie tysiące ludzi z całego świata czeka na spotkanie z mistrzem. Był w Puttaparthi u Sai Baby. Potem u Ammy, awatarki o wielkim sercu. Był sewakiem, czyli wolontariuszem, pracującym podczas jej spotkań z wyznawcami. Podczas tej podróży także odwiedzi święte miejsca. Ale najpierw musi tam dotrzeć.
Z Odessy popłynie do Turcji, a stamtąd przejdzie przez Irak, Pakistan i Indie. To siedem tysięcy kilometrów. Natomiast drugie tyle przemierzy w samych Indiach.
- Nie jestem samobójcą, by iść przez Afganistan. Tylko tam mogłoby spotkać mnie coś złego. W innych krajach czuję się bezpiecznie - mówi z przekonaniem Makowski.
Mocno wierzy, że szczęśliwie dotrze do celu. Że podczas wyprawy nie stanie mu się nic złego. Bo pielgrzymów się nie krzywdzi.